The Sunset Ceremony, die plaatsvond donderdagavond 12 oktober, was geen typische herdenking. In plaats van een bloemenhulde en talrijke toespraken ging het eerder om een evocatie.
Voor de start vond er nog een kleine persoonlijke herdenking plaats.
Aankomst van de genodigden - Kaiarahi
De nationale hymnen werden gezonden door Leading Aircraftsman Barbara Graham, Sergeant David Fiu en Able Musician Rebecca Nelson
De Regimentsvaandels, 4th Otago Southland Battalion gedragen door 2/4 Battalion Royal New Zealand en 6the Hauraki Battalion gedragen door 3/6 Battalion Royal New Zealand Infantry Regiment, kwamen naar het podium op de klanken van 'Tarakihi' - een muzikaal werk dat de exodus van de Nieuw Zeelanders naar de Pacifics, Gallipoli, Het Westelijke Front en Sinaai-Palistina naar voor bracht. Hiermee wou men aantonen dat deze vaandels gestreden hebben voor het vaderland. Het muziekstuk werd gebracht door het orkest, de Maori Culturele groep en de vocalisten van het New Zealand Defence Force.
Een eeuw na WO1 is het moeilijk om de horror van de loopgravenoorlog te begrijpen. Enkele maanden na de aanvang van de oorlog, verzandde de oorlog in een stellingenoorlog. Loopgraven waren te vinden over een afstand van 40 000km van de Belgische kust tot aan de Zwitserse grens. Deze loopgraven waren een afschuwelijke plaats om in te leven en in te sterven: koud, nat, omgeven door lijken (door strijd of ziekte). Toch waren er, af en toe, momenten waarop deze horror voor even kon vergeten worden. Denk hierbij aan de Kerstbestanden van 1914 en 1915 waarbij een aantal onoffiële staak-en-vuren werden bereikt aan het front; soldaten kwamen bij elkaar en deelden voedsel en souvenirs uit. Ook aan het thuisfront probeerde men Kerstmis te vieren. De gedachte aan geliefden die gevaar liepen aan het front bleven echter steeds aanwezig.
'Stille Nacht' gezongen door Sergeant David Fiu, Leading Aircraftsman Barbara Graham en Able Musician Rebecca Nelson
Het waren moeilijke tijden voor de families in Nieuw Zeeland. Het duurde maanden alvorens nieuws hen bereikte. Ze konden niet veel meer doen dan bidden voor een veilige terugkeer.
'Bring Him Home' gezongen door Sergeant David Fiu en the New Zealand Defence Force Band
Hierna volgde 'Passchendaele' een compositie door Sergant-Majoor Dwayne Bloomfield. Dit muziekstuk vertelt de verschillende gebeurtenissen van die dag; de zes bewegingen kregen als titel: Barricade, Reflectie, Afslachting, Nasleep, Leed en Requiem.
-De muziek start in de loopgraven. Jonge soldaten wachten in het opkomende licht van de dag, terwijl rond hen het lawaai van de artillerie weerklinkt. (muzikaal element)
-Nadien was er een kort moment van stilte; de soldaten hadden tijd voor nog even te denken aan thuis voordat ze geconfronteerd werden met de intacte prikkeldraad in het Niemandsland 27 meter voor hen. (muzikaal element)
-De aanvalsfluitjes weerklonken en de troepen sprongen uit de loopgraven in de diepe modder; geraakten vast in de overal aanwezige prikkeldraad en werden kapotgeschoten door de Duitse machinegeweren. (muzikaal element)
-In een kleine drie uur vielen 2 735 slachtoffers. Meer dan 900 werden gedood of zaten dodelijk gewond verstrikt in de prikkeldraad, waar ze een trage, pijnlijke en eenzame dood stierven. (muzikaal element)
-De overlevenden waren nadien in shock door de gebeurtenissen. Terwijl zij treurden over hun vrienden, ondernam de laatste brief van de overledene - geschreven tijdens een rustmoment in de loopgraven - zijn lange tocht naar Nieuw Zealand. (a karanga - moteatea - lament door de Maori Cultural Group)
-'A solemn Requiem to the dead honours their bravery and comradeship'. Het muziekstuk eindigde met het geluid dat gevreesd werd door elk huishouden in Nieuw Zeeland - een geluid dat bijna 2 000 keer gehoord werd na de gevechten te Passendale -; geklop aan de voordeur met het hartverscheurende nieuws van het sneuvelen van een geliefde.
Op deze dag, honderd jaar geleden, werd er een onverbreekbare bond gesloten tussen Nieuw Zeeland en België. Een band die nooit zal vergeten worden.
Ondertussen was de Catafalque Guard aangekomen.
Gebed door Kapelaan Class 3 Hamish Kirk
Soldaten in het uniform van WO1 droegen de Ode voor. In het Maori door soldaat Malik Priestley en in het engels door Luitenant Karl Roberts.
De avond valt met het blazen van de Last Post, gevolgd door een-minuut-stilte en een gedicht voorgelezen door Nancy Bale.
De Regimentsvaandels verlieten vervolgens het podium op 'Fernleaf Headstones'. Ook de Catafalque Guard trad af.
Met een iconisch Maori liefdesliedje, Pokarekare Ana, werd deze Sunset Ceremony afgesloten. Dit liedje uit 1914 werd gezongen door de 19de en 20ste Maori Reinforcements, die hier in 1917 gevochten hebben.
Pagina aangemaakt door IDG en Daphné Vangheluwe.