Aan het vernieuwde stadhuis prijkt nu een vredesgedicht ‘Diksmuide 14-18’ van Hedwig Speliers. De verhalen over het verwoeste Diksmuide die hij als kind te horen kreeg, inspireerden hem. Het gedicht werd op zondag 15 november 2015 aan het publiek voorgesteld.
Stad die in de klokken stond
Stad die in zijn klokken klonk
Klokken die de IJzer kwelden
Klokken die de oorlog smelten
Klokken die in brons verdorden
Klokken die kanonnen worden
Stad die in de steigers stond
Stad die uit de kraters klom
Klokken die met Pasen komen
Klokken die in brons verdromen
Klokkenklank aan waterranden
Klokkenklank te allen kante.
De toekomstige ingang naar de stadsdiensten na de totale vernieuwing
Schepen van cultuur en evenementen Karline Ramboer
De dichter aan het woord
“Als een Diksmuids kind van vijf jaar ben ik in mei 1940 met mijn ouders gevlucht naar Frankrijk, een van de anderhalf miljoen vluchtelingen naar het zuiden. Mijn ouders en mijn Oostendse tante, die toen in Diksmuide woonde en als secretaresse van het wasmachinebedrijf Costenoble werkte, zijn zelf als kinderen begin 1914 naar Frankrijk gevlucht.
Zij hebben mij over mijn totaal verwoeste geboortestad Diksmuide verteld, samen met de zo vaak gepubliceerde foto’s van mijn verwoeste stad vormden zij het beeld dat ik had van een alles verwoestende oorlog.
De titel van het gedicht Diksmuide 1914-1918 zegt in feite alles: de eerste strofe roept de verwoesting op, de tweede strofe de heropbouw.
Een gedicht is geen geschiedschrijving, een gedicht is geen verhaal. Een gedicht is een evocatie en transformatie. Een gedicht is een gedicht.
En ik laat de klokken als vredesboodschap in dit klankgedicht klinken.”
Info: Karline Ramboer, schepen voor evenementen, e-mail karline.ramboer@stad.diksmuide.be
Pagina aangemaakt door Albert Ommey.