Herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog en heropening van de Duitse Militaire Begraafplaats Vladslo
　
Op vrijdag 7 oktober 2016 werd de Duitse Militaire Begraafplaats van Vladslo heropend en dit na omvangrijke renovatiewerken van de Volksbund Deutsche Kriegsgräberfürsorge e.V, uitgevoerd in samenwerking met Erfgoed Vlaanderen en deels met subsidies van de Vlaamse Regering.
In navolging van de Duitse Militaire Begraafplaats te Langemark zal vanaf heden ook de Duitse Militaire Begraafplaats te Vladslo ‘digitaal’ zijn. Via een gratis App, krijgt de bezoeker de mogelijkheid om informatie op te laden die vervolgens op bepaalde plaatsen afgespeeld kan worden. Zo kunnen de bezoekers, interactief, meer te weten komen over de geschiedkundige militaire activiteiten, over de bijzondere betekenis van de begraafplaats en over de biografieën van daar begraven gesneuvelden. Deze App, opgesteld in vier talen, werkt met een geïntegreerde GPS kaart die helpt bij de oriëntering.



De Fanfare Sint Cecilia Vladslo kreeg de eer om deze herdenkingsplechtigheid te openen.



De heer Hauke Homeier en de heer Yvan Vandenbosch waren de ceremoniemeesters.



Verwelkoming door Burgemeester Lies Lardion, Ambassadeur van de Bondsrepubliek Duitsland Rüdiger Lüdeking en Prof. Rolf Wernstedt, voorzitter van de Volksbund voor de deelstaat Nedersaksen en ex-voorzitter van het Parlement van Nedersaksen.







Mevr. Soetkin Collier en de heer Wiet Van de Leest zorgden voor een indringend muzikaal intermezzo.







Vervolgens was het woord aan Mevr. Cindy Verbrugge, die de gelegenheidsrede hield in naam van de ministerpresident van de Vlaamse Regering Geert Bourgeois.



Ook de West-Vlaamse jeugd kwam aanbod en dit onder leiding van Mevr. Kathelijn Vervarcke. Via lezing en voordracht werd het leed veroorzaakt door de Eerste Wereldoorlog naar voren gebracht.



Zo kwamen we te weten dat deze Duitse Militaire Begraafplaats, naast 25 000 gevallen soldaten, ook de laatste rustplaats werd van 15 vrouwen, zijnde 14 verpleegsters. De eerste, een barones, stierf aan het begin van de oorlog. De andere 13 stierven tijdens het eindoffensief, niet door beschietingen maar door oververmoeidheid, welke hen extra vatbaar maakten voor ziekten -meegedragen door de gewonde soldaten-. Deze vrouwen werden vandaag bedankt voor hun inzet, voor het verzachten van het leed van de soldaten.

Naast verpleegsters ligt hier ook een burgerslachtoffer begraven. Deze vrouw, die niet langer haar geliefde echtgenoot kon missen, overleed tijdens haar zoektocht naar hem.

Ook Diksmuide kende een onzichtbare heldin: Zuster Libaria uit Pervyse, die niet alleen vele kinderen hielp tijdens de oorlog, maar ook haar leven riskeerde om bij 3 bejaarde mensen te blijven tijdens De Eerste Slag aan de Yser. Haar verhaal werd gebracht door Luna Fornaro (leerling Koninklijk Atheneum Diksmuide).



Warre Christiaen (leerling Sint-Martinus Koekelare) verpersoonlijkte de kleinzoon van Käthe Kollwitz, Peter, en becommentarieerde zijn gevoelens bij het voor de allereerste keer aanschouwen van het Treurende Ouderpaar. Het beeld dat zijn grootmoeder maakte als vereeuwiging van het leed van alle moeders.



Louis Vandekerckhove (leerling Sint-Martinus Koekelare) bracht dan weer het verhaal van een kind dat tijdelijk een onderkomen vond bij een Litouws gezin, het verhaal van een (wolfs)kind met een grote mentale veerkracht.



Sommige wolfskinderen waren echter voor het leven beschadigd. Toby Myten, Jozefien Stellamans en Zoé Vehellen (Sint Martinus Koekelare) en Judith Degryse (De Negensprong) brachten het verhaal van Lothar, een jongen die getraumatiseerd is door de dood van zijn moeder en hierdoor mentale problemen ontwikkelde.





Tenslotte brachten Pauliene Vandenberghe, Paulien Luca, Manon Mortier en Elisha Dewulf van Immaculatainstituut de Panne het verhaal van Sivan. Een jonge die in een andere tijd en wereld leeft als Peter Kollwitz maar er verder erg goed op lijkt.



Als afsluiter maken de kinderen het solidartiteitsteken als oproep tot ‘Nooit meer Oorlog’. Een gedacht die Käthe Kollwitz uitdroeg sinds de dood van haar zoon in 1914.



De kransneerlegging: een impressie in beeld.

























Afgesloten werd met ‘Ich hatt ‘einen Kameraden’, het Vlaams Volkslied, de Europahymne, Das Lied der Deutschen en de Brabançonne.





De gasten tekenden voor hun vertrek het gulden boek.






  Pagina aangemaakt door Ilse De Groof & Daphné Vangheluwe.