Remembrance Arthur Earl Collie

Remembrance Arthur Earl Collie - Mesen - 08/06/2017

De Vrienden van het In Flanders Fields Museum in Ieper organizeerden op donderdag 8 juni 2017 opnieuw een remembrance. Deze vond plaats voor Arthur Earl Collie op Messines Ridge British Cemetery in Mesen. Arthur Earl Collie stierf op 7 juni 1917, de eerste dag van de mijnenslag om Mesen.

Arthur Earl Collie, de jongeman die we vanavond herdenken, komt uit zo’n typische Nieuw-Zeelandse familie. Vader William is een Schot die zijn geluk beproeft in Ierland maar in 1856 naar Australië trekt om 27 jaar later in Nieuw Zeeland aan te komen. Daar trouwt hij voor de tweede keer, nu met Lucy Ann Clarke. Uit een eerste huwelijk had hij één zoon, uit het tweede huwelijk komen nog vijf kinderen, van wie Arthur Earl er één is.

William is eigenaar van een hotel. Hij heeft er verschillende na elkaar tot hij terechtkomt in Dunedin, de stad die we nu kennen als de universiteitsstad van Nieuw Zeeland. Arthur Earl wordt er geboren in 1893 en loopt er school. Net als vele van zijn landgenoten is hij gek op sporten: cricket en rugby zijn de lievelingsbezigheden. Na school wordt hij ijzerhandelaar en al op 14 augustus 1914 laat hij zich keuren: hij wil het leger vervoegen. Het nog jonge Nieuw-Zeeland wil zijn steentje bijdragen aan de inspanningen van de Commonwealth en is ook qua exportland het zichzelf wel verplicht te helpen: de Duitsers zijn zeer geïnteresseerd om hun invloed in dat deel van de Pacific te vergroten. Op 16 oktober 1914 verlaat hij, naar wat later zal blijken voorgoed, Nieuw Zeeland en hij komt op 3 december aan in Alexandrië, waarna ze naar de Dardanellen trekken. In Gallipoli doet hij nog niet mee aan de gevechten want hij wordt er ziekjes (dysenterie) naar het hospitaal gebracht, eerst naar Malta en een maand later naar Engeland. Pas in maart 1916 komt hij los van het ziekbed en we schrijven 25 mei als hij het tweede bataljon opnieuw vervoegd. Arthur Earl komt in Noord-Frankrijk terecht, maar het is weer een korte ziekte die hem belet mee te doen aan de eigenlijke slag aan de Somme. Hij verlaat de regio op 22 juli, terwijl de Nieuwzeelanders pas in oktober aan die bloedige slag mee zullen doen. Nu is het een korte ziekte die hem treft. Het belet hem niet sergeant te worden en later zelfs sergeant majoor. Heeft hij de grote slagen niet meegemaakt, dan zal het de derde keer toch de fatale keer zijn. In de nacht van de 6e op de 7e juni 1917, nu 92 jaar geleden, moet hij hier in deze omgeving in de loopgracht zitten wachten hebben tot zijn veertiende compagnie van het tweede bataljon als reserve-eenheid aan de slag kon.

Wat er juist gebeurd is, weten we niet. De veertiende compagnie wordt immers her en der gebruikt om moeilijkheden te gaan oplossen maar het is zeker dat Arthur Earl in deze zone aan het vechten was. Hij zou de 7e juni niet overleven.

Het nieuws komt bij zijn familie in Nieuw-Zeeland keihard aan. Naar zijn broers en zusters beweren herstellen vader en moeder eigenlijk nooit meer van dit verlies. Zijn oudste (half)broer wordt in december 1917, nog geen half jaar na het overlijden van Arthur Earl, vader van een mannelijke tweeling. De ene zoon wordt Arthur genoemd, de andere Earl.

Het is de zoon van deze Earl die hier nu bij ons is, en voor wie het graven naar de familiegeschiedenis de aanleiding was om deze herdenking te houden. Enkele jaren later, in 1919 wordt de zoon van één van de zusters ook Arthur Earl genoemd.