De Bluff vormde het meest oostelijke punt van een smalle heuvelrug die ontstaan was door de ophoping van uitgegraven materiaal van het kanaal Ieper-Komen. De loopgraven erin van de 17th (Light) Division werden door de Duitsers veroverd in februari 1916 en heroverd door de 3rd Division op 2 maart. In juli van hetzelfde jaar bliezen de Duitsers een mijn onder de heuvelrug op maar ze slaagde er niet in om de plaats in te nemen. In de lente 1918 werd het terrein prijsgegeven maar op 28 september heroverd door de 14th Division. De First D.C.L.I. Cemetery dateert uit een eerdere periode dan de gevechten in 1916. Het bevat de graven van de Duke of Cornwall's Light Infantry en andere doden van het Verenigd Koninkrijk die sneuvelden in de periode april-juli 1915. Rij D werd na de oorlog aangelegd met stoffelijke resten die op het slagveld teruggevonden werden.

Er worden nu 76 doden van het Verenigd Koninkrijk herdacht. Daarvan zijn er 15 niet-geïdentificeerden. De begraafplaats heeft een oppervlakte van 472 m² en is door een lage baksteenmuur omringd.

Bijzettingen (Commonwealth War Graves Commission):

• Verenigd Koninkrijk: 76

The Bluf - Grosse Bastion Eind 1914 sneed de frontlijn midden door de diepe kanaalsleuf van de vaart Ieper-Komen. Britse troepen bezetten The Bluff, een 9 m hoge bult op de rand van de sleuf, die rond 1870 kunstmatig was opgeworpen met vergraven gronden. Dit was één van de weinige plaatsen langs het front waar de geallieerden hoger lagen dan de Duitse linies. Van op The Bluff konden de Britten de nabije Duitse linies observeren en beschieten. Eind 1915 en in de loop van 1916 probeerden de Duitsers herhaaldelijk om de hoogte (Grosse Bastion) in te nemen via zware mijnexplosies. Na drie explosies op 14 februari 1916 werd het verdedigende Britse peloton van 50 soldaten, op 3 man na, uitgemoord. Op 2 maart 1916 wisten de Britten na een zorgvuldig voorbereide verrassingsaanval hun hoogte te heroveren. Helse mortierbeschietingen en dodelijke raids bleven dagelijkse kost. Een nieuwe, enorme Duitse explosie op 25 juli 1916 sloeg de hele bult weg, maar de Britten hielden stand. Ze antwoordden op hun beurt met kleinere, zeer gerichte mijnexplosies eind december 1916. De Duitse en Britse explosies hadden de hoogte omgetoverd tot een diepte met brede kraters. Na 1916 luwde het strijdtoneel. Beide legers nestelden zich in de steile flanken van de diepe kraters. Talrijke ondergrondse barricades beletten het uitgraven van nieuwe mijngangen. De toestand bleef de laatste oorlogsjaren vrijwel onveranderd.

(Bron: thematische fietstocht 'De mijnenslag van 1917' - Westtoer)